De keerzijde van het perfecte plaatje

Soms loop ik een woning binnen waar alles klopt, de kleuren, de materialen, de symmetrie. Perfect gestyled, tot in de puntjes verzorgd. En toch voel ik niets. Geen warmte, geen verhaal, geen sporen van leven. Alsof ik in een prachtige etalage sta in plaats van in een thuis. 

Ik herken het ook in mijn eigen werk. In het hogere segment waar ik vaak ontwerp, is esthetiek een vanzelfsprekend uitgangspunt. Klanten verwachten een interieur dat klopt tot in detail, en terecht. We streven samen naar kwaliteit, harmonie, rust. Maar ongemerkt sluipt er soms een nieuwe spanning in dat streven: het verlangen naar het perfecte plaatje. Een interieur dat niet alleen leefbaar is, maar ook indruk maakt.

De concurrentie is enorm groot. Nieuwe designers schieten als paddenstoelen uit de grond, en men meent tegenwoordig vaak al snel dat ze een designer zijn. Vaak doen ze niets anders dan het perfecte plaatje creëren. Op sociale media verschijnen dagelijks interieurs die tot in perfectie zijn vastgelegd, en eerlijk is eerlijk: ook ik laat me daar soms door meeslepen. Je wilt laten zien dat je ertoe doet, dat je onderscheidend bent, dat je het vak beheerst. Het perfecte interieur wordt dan niet alleen een eindproduct voor de opdrachtgever, maar ook een bewijs van kunnen, een visitekaartje in een wereld vol beeldvorming

Daar is op zich niets mis mee. Perfectie kan inspireren, motiveren en getuigen van vakmanschap. Maar soms vraag ik me af: verliezen we onderweg niet iets van de ziel van het wonen? Want een interieur is geen beeld, het is een beleving. De mooiste ruimtes zijn niet alleen ontworpen om te bewonderen, maar om in te leven.

Ik geloof dat de echte kunst in het evenwicht zit. In het vinden van die subtiele grens tussen schoonheid en comfort, tussen orde en warmte. Een kind moet kunnen spelen, een glas wijn mag omvallen en de hond mag gerust op de bank liggen. Juist dat maakt een ruimte menselijk.

Als ontwerpers hebben we een bijzondere verantwoordelijkheid: we creëren de omgeving waarin mensen hun leven vormgeven. Dat vraagt niet alleen om esthetisch inzicht, maar ook om empathie. Om aandacht voor hoe iemand zich wil voelen in een ruimte, niet alleen hoe het eruit moet zien.

Misschien ligt daar de toekomst van ons vak: in het samensmelten van schoonheid en echtheid. Ons verhaal is echt, het verhaal van het perfecte plaatje niet. 

Laten we dus blijven ontwerpen met gevoel, met aandacht, met lef. Niet om elkaar te overtreffen, maar om mensen te raken. Want een huis is geen showroom, het is een thuis.